Eind december 2011 ben ik voor de tweede maal naar St. Mary Kevin in Uganda gegaan. Dit keer waren ook de leden van “Team 5” van Change the Truth aanwezig en kon ik Gloria Feinstein ontmoeten. Het was via Gloria’s blog dat ik kennis maakte met het tehuis St. Mary Kevin en hun wens om saxofoons toe te voegen aan hun marching band. We hebben een bijzondere tijd doorgemaakt met elkaar en met de kinderen, ieder had zijn of haar eigen specialiteit te delen met de kinderen en het was een heel creatieve week. De kinderen genoten zeer van alle activiteiten en de aandacht. Na de week met Team 5 bleef ik zelf nog 2 weken en heb ik me toegespitst op enkele jonge blazertjes die voorbereid moesten worden om in de marching band te gaan spelen. Helaas zijn de trompetten in zeer slechte staat en ik vind het bewonderingswaardig dat de jongens toch vol houden.
De saxofoonsectie is verder versterkt. Tony en Oscar, de saxofoonhelden van mijn eerste bezoek, hebben gezelschap gekregen van Patrick (12 jr), die ineens opdook als oudere broer van trompetist in wording Benjamin(10 jr). Ook hij leerde razendsnel saxofoon spelen en noten lezen. Hoewel dit verblijf in muzikaal opzicht weer erg leuk en succesvol was, heb ik ook meer te maken gehad met de harde kant van het leven daar. Het tehuis krijgt veel financiële steun van Change the Truth maar toch is het nog bikkelen om alle kinderen eten, kleding, schoolspullen en andere zorg te geven.
Het heeft me doen besluiten om na terugkomst in Nederland een inzamelingsactie op te starten die verder gaat dan muziekinstrumenten en lessen. (kijk bij “actie voor SMK”)
Ook ben ik weer een paar dagen in Gulu en Adak (Noord Uganda) geweest. Daar had ik vorige keer Patrick, een zeer ondervoed en verwaarloosd jongetje ontmoet. Met wat geld van mij en zorg en aandacht van Edwin en Angela, twee schatten die hem onder hun hoede hadden genomen, heeft hij 4 maanden een wat beter leven gehad. Ik kwam nu dus aan in Adak in de blijde verwachting hem in goede doen aan te treffen maar helaas, z’n vader was met hem naar hun familie in ander dorp gegaan met de kerst, en het is Patrick’s dood geworden… Dit kwam hard aan.
Edwin en ik waren zwaar aangeslagen maar de volgende dag heb ik toch Edwin’s muziekschool in oprichting bezocht. Na een brommertocht vol pech, die meer dan 2 uur duurde in plaats van 35 minuten, heb ik met de kinderen, jongeren en volwassenen van de groep muziek gemaakt. Ik heb enkele blokfluiten en melodica’s achtergelaten en heb Edwin geld gegeven om 2 gitaren te kopen. Het initiatief van Edwin wil ik graag steunen. Gulu is het centrum van de getraumatiseerde regio waar het LRA 20 jaar heeft huisgehouden. In de muziekgroep bevinden zich enkele jongens die als kindsoldaat hebben gevochten, tot wel 10 jaar lang. Muziek is een middel om de mensen, die allemaal op de een of andere manier hebben geleden onder hetgeen heeft plaatsgevonden, weer met elkaar te verbinden en samen positieve ervaringen te laten opdoen.
